Od blisko dekady Polska jest członkiem Unii Europejskiej – tworu, który ku uciesze niektórych i zgrzytaniu zębów innych, zmierza w kierunku federacji. Chociaż określona jest jednolita, europejska norma dotycząca krzywizny banana, czy postępowania z paszą dla świń w przypadku ataku nuklearnego, instytucje wspólnotowe boją się jak ognia tematu wspólnej, europejskiej polityki narkotykowej.

Skupię się na obowiązujących w Polsce przepisach. Omówię je w perspektywie i kontekście obecnej polityki karnej i społecznej. Przyznam, że mam poczucie déjà vu – podobne tematy poruszaliśmy już rok, dwa lata temu i w zasadzie niezbyt dużo się, moim zdaniem, zmienia. Będę mówiła rzeczy, które być może są kontrowersyjne, uznane za niesłuszne. Chciałabym, abyście mi Państwo udowodnili, że ja się mylę; to będzie oznaczało, że idziemy w odpowiednim kierunku.

Również w USA nie jest bez znaczenia, gdzie się pali. Podczas gdy w Kalifornii czy na Hawajach można obawiać się jedynie kary grzywny, istnieją również inne stany, w których każdy chciałby mieć przed sobą polskiego bądź też bawarskiego sędziego, gdy zostanie złapany posiadając przy sobie kilka gramów marihuany.

Pojawiła się kolejna okazja do wywiązania się z obietnic. Naszych rządzących oraz tych, co udają, że jeszcze rządzą, czeka sprawdzian. Pytanie, wyjęte z ust Edwarda Gierka, nabiera nowego wymiaru. Stawiają je jednym głosem wszyscy zwolennicy liberalizacji prawa narkotykowego: Pomożecie? Ten tekst będzie jednym wielkim pytaniem retorycznym... Retorycznym prawie? Zakładamy śmiało, iż nie skończy się tym razem na pustych słowach. Słyszeć ich już nie chcemy. Zamiast rozmytych odpowiedzi, prosimy: Weźcie się do roboty, Panowie politycy!